Chapter 7: Vast onderweg

Na vier dagen bij een leuke en gezellige camping te hebben doorgebracht, bedacht Arno zich dat het een goed moment was om zijn weg te vervolgen. Vastbesloten ruimde hij zijn tent op, groette zijn buren en stapte in zijn auto. 10:00 stond er op het klokje in de dashboard. Hij keek in het kleine spiegeltje in de voorklep van zijn auto en wreef over zijn baard. 'Eigenlijk moet ik me scheren', dacht hij bij zichzelf 'ach, ik zie die Australiers toch nooit meer'. Met een snelle beweging sloot hij het voorklepje en startte de auto. De zon glimlachte hem toe vanuit de hemel. Het zou een lange rit zijn naar Mackay. Het was een geweldige rit, waarin Arno na verbazing in verbazing viel. Het vlakke landschap werd plots vergezeld door gebergte die vanuit de aarde rezen. 'Wat heeft God de natuur toch mooi geschapen!' zong Arno in een zelf verzonnen lied. Zoeffff... een witte auto haalde Arno rechts in. Nog meer in verbazing keek Arno de witte auto na, die hem met hoge snelheid voorbij reed. Enkele seconde passeerde toen hij naar zijn kilometer keek . Het wijzertje wees op 70 km/u op een snelweg. 'Oeps.... ik rijd wel erg langzaam' dacht hij bij zichzelf, terwijl hij het gas indrukte. Twee uur passeerde, terwijl hij niemand tegen kwam op de snelweg. Het was inmiddels 15:25, tijd om een rustplaats te zoeken. Nog 20 km en er was een rustplaats, langs de snelweg. 'Daar ga ik vanavond overnachten' dacht hij bij zichzelf. Aangekomen bij de rustplaats was er een smalle weg die hem wat verder weg van de snelweg leidde en die wat meer privacy bood. Enthousiast reed hij dit weggetje in. Aangekomen bij het eind van de smalle weg, liep het dood. Tenminste hij kon nog wel verder rijden, maar dan had hij een 4WD nodig. Zelfverzekerd ging Arno keren op de smalle weg. Nu moet ik er wel bij vertellen, lieve mensen, dat het smalle weggetje bestond uit zand en dat de zijkanten van het weggetje begroeid waren met hoog gras. Je voelt hem al aankomen. Brrrrrroem, brrrroem, hhhhiiiiiingg... 'Ships, nee toch!!!', baalde hij in zichzelf 'dit ga je niet menen!'. 'Dit is al de tweede accident in 1 maand... ongelooflijk. Hoe doe ik dat toch?' langzaam deed hij de deur van zijn auto open en keek wat er aan de hand was. De auto was vast geparkeerd en Arno kon zeker gaan slapen, maar of hij blij was dat de auto zo vast stond is een ander verhaal. De auto was met de rechter voorwiel in een kuil gekomen en met gassen, spinde de wiel. Er kwam geen beweging meer in. Arno krabde op zijn achterhoofd en dacht 'wat nu..' Eigenwijs als Arno is, dacht hij bij zichzelf dat hij zelf wel kon oplossen. Met alle kracht die hij had, duwde hij tegen de bumper in de hoop dat hij de auto, uit de kuil, naar achter kon duwen. Geen enkele beweging. Enkel de zweetdruppels die langs het gezicht van Arno liepen. 'hmm... op tv lukt het wel altijd.' dacht hij. Arno spande zijn spierballen en ja daar ging het mis. 'Oke een andere manier dan misschien' dacht Arno bij zichzelf zonder de moed in zijn schoenen te laten zinken. Hij pakte een grote stok en begon de grond onder de auto gelijk te maken, zodat de auto niet meer ongelijk zou staan. Druppelend van het zweet, bruin van het stof, handen met verschillende open wondjes, gaf hij het eindelijk op. Arno had verschillende dingen geprobeerd. Meer vaste grond rondom de wiel, een platte stok achter de de wiel, daarna een platte steen onder de wiel, maar nog steeds geen enkele beweging. Het enige wat door zijn hoofd ging, was dat hij totaal niet snapt dat hij in groep 2 is blijven zitten vanwege teveel spelen in de zandbak. Hij ging naast de auto zitten en ging maar bidden. Gelovend dat God wonderen kan verrichten en wellicht de auto op een miraculeuze wijze uit de kuil kan halen. Vol trots en enorm eigenwijs dacht Arno 'Ik ga zo meteen gewoon slapen en ik ga morgen weer verder proberen, hopend dat God vannacht een wonder doet. Ik zal ze eens laten zien dat ik het zelf wel kan, hoe lang het ook mag duren... Nee dit is absurpt.' Arno dacht aan het verhaal van een persoon die bijna verdronk in de zee en bad tot God dat Hij hem mocht redden. Nadat er drie schepen voorbij zijn geweest en de persoon alle hulp van hen heeft afgewezen, verdronk hij. Na zijn dood vroeg hij waarom God hem niet heeft gered. God wees op de drie schepen die Hij gezonden had om de persoon te redden, maar dat hij ze alle drie had afgewezen. 'Zo wil ik niet zijn' dacht Arno 'Laat ik kijken of er mensen op de parkeerplaats staan en hen vragen of zij mij kunnen helpen.' Bezweet en onder het stof, maar vol met nieuwe moed stapte hij op vier mensen af die met elkaar stonden te praten. Ze keken Arno aan en grinnikte. 'Zou het mijn uiterlijk zijn of mijn stommiteit dat ik vast ben komen te staan en eigenwijs geprobeerd heb om mezelf te bevrijden? Waarschijnlijk alle drie...' dacht hij bij zichzelf. Hij kon er zelf eigenlijk wel om lachen. Zonder problemen waren deze mensen bereid om een eenzame en zielige jongeman te helpen. Met drie man en een auto sterk gingen ze het opnieuw proberen. Zonder problemen trok de auto van de hulpvolle man, de slippende auto van Arno uit de kuil. Wat een belevenis. Na heel veel dankbaarheid te hebben geuit, bood de hulpvolle man een biertje aan. In eerste instantie zei Arno nee, maar daar hechtte de man geen waarde aan. Hij had het biertje al gepakt en aan hem gegeven. Hoewel Arno eigenlijk niet meer wilde drinken, genoot hij enorm van het KOUDE biertje.

Ja lieve lezers, het verhaal is nu uit.
Het is nu hoog tijd dat ik, Arno, de oogjes sluit.