Chapter 3: On The Road

Brrrr...... Wat een kou! Ik strekte me uit en voelde aan mijn tenen. Ze bewogen nog een beetje, goed zo. Na een aantal uurtjes mijn ogen dicht te hebben gedaan was ik het merendeel van de nacht vanwege de kou. Ondertussen had ik twee sokken, twee broeken, een t shirt en twee truien aan. Nog steeds vroor ik. Brrr... Mijn adem kwam uit mijn mond als wolkjes. Dit echt nooit meer! dacht ik bij mezelf, terwijl ik in mijn ogen wreef. Ik wist niet hoe snel ik uit de auto stapte en rende naar de warme douche. Heerlijk.. je zult dit maar eens moeten missen... Op dit moment was ik blij dat ik de eerste nacht bij een camping heb gestaan. Eenmaal gesetteld ging ik de route plannen. The Blue Mountains, daar wilde ik al heen, dus laten we er heen gaan! Onderweg naar The Blue Mountains kwam ik langs een mooie stopgelegenheid, waar een prachtig stukje natuur te bezichtigen was. Er waren allerlei soorten vogels. Prachtig om de vogels te zien en vooral te horen. De route die ik daar gelopen heb duurde twee uur. Heerlijk om, ondanks de rot nacht, zo de ochtend te beginnen. Na deze wonderlijke tocht ging ik snel naar de auto om de route te plannen om naar the Blue Mountains te gaan. Eenmaal aangekomen bij de plaats waar The Three Sisters zijn, een bewnderingswaardig iets bij de Blue Mountains, ging ik naar de winkels om boodschappen te doen. Op zoek naar een winkel kwam ik de oud vertrouwde Aldi tegen. Daar heb ik dus mijn eerste paar boodschappen gedaan. Na de boodschappen, op naar The Three Sisters! Wat een prachtig uitzicht! Wouw... Wat een natuur en wat een toeristen... Op naar een wandelroute. Er stonden verschillende routes op de borden. Een van een half uur, 1 uur óf voor de extreme mensen één van 2 á 3 uur. Ach, dacht ik bij mezelf ik zie mijzelf wel als extreem... extreem cool, dus dat moet goed komen. Met flinke moed ging ik op weg naar de route. Al snel zonk de flnke moed mij in de schoenen. De heenweg ging prima, dat was alleen maar naar beneden lopen. Ik dacht bij mezelf, dat gaat goed! Hoppa, maar aan het eind van de heenreis, bleek dat je weer terug naar boven moest. Ik moet zeggen de weg had echt hele mooie bezienswaardigheden, maar nu de moeilijkere taak om naar boven te gaan. Nu snap ik waarom er stond 2/3 uur. Ik heb er natuurlijk minder dan.... 3 uut over gedaan, maar poeh... dat ging niet vanzelf sprekend. Onderweg naar boven kwam ik een bekende tegen. De gezegde die iedereen kent, gaat natuurlijk: Wat is de wereld toch klein hea? Nou dat geld zeker ook in Australie.. 'Heey, hello, do you reconize me? Yesterday, from the hostel? De bekende glmlach van de Japanner kwam nu ook weer te voorschijn. Wat toevallig. Samen hebben we halverwege de route even gekletst. Hij heeft nog een foto van me gemaakt om thuis aan zijn familie te laten zien. Prima toch, en natuurlijk wilde ik ook een foto van hem maken met The Blue Mountains op de achtergrond. Samen gingen we weer naar boven lopen kletsend, maar op een gegeven moment keek ik naar beneden en daar stond hij, hijgend. Hij wuifde met zijn hand. Hij bleef achter en ik mocht verder lopen. Met hernieuwde moed liep ik verder. Geen probleem, zei een trots stemmetje in mijn achterhoofd maar in werkelijkheid was ik ook kapot. Eenmaal boven had ik opeens weer een stoot energie om een vreugde dans te doen. ' Made it!!' Glimlachende gezichten liepen mijn bezweette persoon voorbij. Als ik bij de auto aankom heb ik waarschijnlijk een boete... bedacht ik mezelf, want ik had voor een uur betaald, maar stond er inmiddels al drie uur. Eenmaal berust in de gedachte dat ik wel een boete zou hebben, bleek het dat ik helemaal geen boute had. Yess, fijnheid. We konden gewoon lekker weer doorrijden. Dit was dus de Blue Mountains. Ja het was zeker mooi, maar dit kan toch nooit alles zijn? Ik besloot door het gebied van de Blue Mountains te rijden. Ik kwam een aantal carparks tegen. Hier ga ik ergens slapen, maar voordat ik ga slapen... eerst iets heel belangrijks halen, wil ik de nacht overleven. Op zoek naar een winkel waar ik een slaapzak kan kopen! Het kleine dorpje waar ik terecht kwam had wel drie outback stores in één straat, wauw. Bizar, in Nederland zouden er sowieso al twee failliet zijn gegaan.. Ieder geval failliet op die plaats. Ik werd vriendelijk geholpen door een jongenman van de outback winkel Paddy's. Hij vroeg wat ik aan het doen was en wat mijn planning was. Ik vertelde hem dat ik door de bergen aan het rijden was en dat ik graag richting Melbourne wilde gaan. Hij vertelde dat een slaapzak dan wel handig is, omdat juist deze plaatsen erg koud zijn, momenteel. Na mijn aankoop ben ik terug gereden naar The Blue Mountains en heb ik daar een slaapplek gezocht. Eenmaal gesettled kon ik lopen naar een look out en heb ik gekeken naar een mooie zonsondergang. Eenmaal terug bij de auto, was het pikke donker, maar dapper als ik was heb ik in deze duisternis wat eten klaar gemaakt. Een vleesje en wat worteltjes. Slaap lekker lieve wereld, mag deze nacht wat minder koud zijn dan de eerste nacht in de auto.

2.
Goedemorgen wereld, De tweede nacht in de auto en dit keer met succes. Hoewel ik vannacht twee keer wakker was geworden van de kou, was dit opgelost door een extra broek aan te trekken. Hierna heb ik weer heerlijk kunnen slapen. Het was me een nacht ook wel ik ging half negen slapen en de volgende dag half zeven was ik weer wakker. Wat ga ik vandaag doen? Laten we deze ochtend beginnen met een mooie wandeling op de plek waar mijn auto staat. Na de korte ochtendwandeling, starte ik de auto en ging ik naar de volgende look out. Een prachtige plek waar ik een lange andeling heb gedaan van vier uur. Het was een plek dat halverwege in The Blue Mountains lag. Er waren grotten, maar ook mooie bossen op de berg. Hier heb ik de eerste hagedissen, mooie vogels en een kangeroo gezien. Op de route die ik gelopen heb, kwam ik bijna niemand tegen. Ik heb bijna twee uur gelopen, zonder iemand tegen te komen. Het blijft me verbazen dat ik op de parkeerplaats heel veel mensen tegen kom, maar tijdens het wandelen kan je bijna nooit iemand tegen komen. Wederom een prachtige wandeling. Hop naar de volgende look out. Ik starte de auto en ging op weg. Wat een heerlijke weg was het om te rijden, op de bergen. Van die typische wegen die je ook ziet bij de tour de France. Smalle wegen, scherpe bochten, Twee banen gebruiken, hopend dat er geen tegenligger komt. Heerlijk, wat heb ik genoten van deze rit.Tijdens deze rit kwam ik een afslag tegen met een onverharde weg. Hmmm... ik heb alle tijd dacht ik bij mezelf en ik heb een auto, dus... wat houdt me tegen? We gaan lekker opdeze weg rijden! De weg was 25 km. en op het eind zou je bij een look out komen. Terwijl ik aan het rijden was, sprong er opeens een kangeroo voor mijn auto. Met slippende banden kwam ik tot stil stand. Niets ernstigs, want de kangeroo was al lang aan de overkant, maar als een nieuwsgierig aapje wilde ik graag kijken. Wat een ervaring. Ik reed rustig verder en hield mijn ogen goed open. Op een gegeven moment zag ik een kangeroo langs de weg zitten en hij zat me brutaal aan te kijken, Ik pakte mijn camera en KLIK... hij staat erop! Eenmaal aangekomen bij de look out, had ik wel wat trek gekregen. Ik pakte het brood wat ik pas gekocht had en nam er wat broodjes van. Er waren drie routes,,, één van half uur, 1 uur en een van 2 uur. Ik heb ze maar alle drie gelopen. Wat een prachtige omgeving heb ik hier gezien. Tot zo ver de mooiste en beste uitzicht. Aan het einde van de half uur route kwamen we uit bij een look out en... je hoorde een aantal mensen een kreet van waanzinnigheid bedrukken óf juist niet en ze zeiden het gewoon hardop. Amazing, beautifull, Magnificant. Ja dat was het zeker. Hoge bergen achter elkaar vol met groen en diepe dallen. Het was om stil van te worden. Laat ik even stil zijn en van dit moment genieten. Je hoorde de wind hard blazen in de dalen. De volgende locatie was even amazing. Het was een watervalletje. Prachtig, maar wat zag mijn oog daar... een aantal stenen waarop je wel kon lopen, maar die zeker geen route was. Hé, ik ben een jongen en houd van onderzoeken. Ik dacht waarom niet, zo zie je nog eens mooie dingen en waar zal de waterval uitlopen? Een beetje klauteren, springen, vast grijpen, evenwicht bijna verliezen en weer ergens vast grijpen, kwam ik halverwege. Ik kon niet verder Ja vast wel, maar dat werd mij te gevaarlijk. Ik ken bepaalde mensen, ik zal geen namen noemen, die gewoon door zullen gaan. Daarvoor heb ik mijn leven te lief en ik wil graag meer van Australie zien. Op de terugweg heb ik gekozen voor de derde route en deze liep naar een andere berg. Ook deze was weer prachtig, hoe wel hij niet kon tippen aan de eerste uitzicht. Eenmaal terug bij de auto was het al aan het schemeren. Ik moeest een plek gaan zoeken om ergens te slapen. Waar zal ik heen gaan? Ik besloot om het ergens warmer op te zoeken. Ik ga de Blue Mountains verlaten en ga richting de east coast. Deze weg was ik al eerder gegaan, maar toen reed ik verkeerd. Ik wilde eerst naar Melbourne gaan, maar de kou die ik ervaren had tijdens het slapen voelde niet fijn. Overdag is het prima te doen, maar ik heb behoefte aan goede en rustige nachtrust, niet één die doorbroken word door de kou. Dus ik zette mijn course richting Newcastle, de eerste stad die ik zal bezoeken bij de East Coast. Onderweg stond ik in de buurt van Sydney stil. Er was een ongeluk gebeurd waarbij drie auto's betrokken waren. een auto lag op zijn kop, de vooruit was helemaal ingedeukt en het zou me verbazen als daar een overlevende uit is gekomen. Dit mocht echter de pret niet drukken, want al snel kon ik verder rijden. Ik was net voorbij Sydney toen ik bij mezelf dacht dat ik bij de volgende rust stop af zou slaan en daar zou slapen. Het was een grote rust plek langs de snelweg. Op het moment dat ik dit schrijf en een aantal verhalen hierboven, lig ik op bed in de auto. Ik zit nog in mijn t shirt en heb het nog redelijk warm. Wat een verschil met the blue mountains, nu al. Ik sluit de Android af, ga nog even muziek luisteren en genieten van de vele en heldere sterren in de nacht.

dag 3
Heerlijk geslapen deze nacht. Het was een prima temperatuur. De eerst zo volle parkeerplaats was bijna helemaal leeg. Er waren al meerdere mensen vertrokken. Voor mij begint de dag ook weer. Laat ik gaan. Het is zondag vandaag, zal ik naar de kerk gaan? Hoe wel ik graag wilde was ik rond 5 over tien in een dorpje met een kerk, De dienst was al begonnen, dan maar naar het strand van hetzelfde dorpje. Dit was de eerste strandwandeling van vandaag. Tijdens de wandeling heb ik gesproken met een Australische man. Hij vertelde mij dat ik bij het mooiste strand was dichtbij Sydney. Hij vroeg aan mij of ik de dolfijnen ook al had gezien. Ja, wat mooi was dat om te zien. Dolfijnen die tegen de golven insprongen en met elkaar aan het spelen waren. De man zelf was er ook verbaasd van. Hij zei dat ze er al een tijd waren. Meestal zijn ze er even, maar dit keer waren ze er langer. Vet! Mijn eerste dolfijnen in Australie is een feit. Het was een mooie strand, maar het weer stond er nog niet echt naar. Ik heb daar een boek gelezen die ik mee had genomen uit de kerk in Sydney. hierna ben ik doorgereden naar de volgende stad ... Een prachtige omgeving. wederom een strand. Ik weet niet precies hoe lang de strand was, maar ik was zeker 3 uur onderweg. Eenmaal terug bij de auto bedacht ik mezelf om meer van de omgeving te zien. Er was ook een loop route langs de zee, hier heb ik overigens de eerste slang gezien. Het was een mooie route met enorm mooie uitzichten. Het was inmiddels half 5, hoogtijd om een slaapplaats te zoeken. Ergens een zijweggetje ingereden, gekookt, geschoren en hoppa de dag was al weer voorbij. ik was al een beetje verbrand op mijn gezicht.

dag 4
Inmiddels al een hoop gereden. Vandaag ben ik bij Newcastle geweest. Hier heb ik enorm genoten van het strand. Weer heb ik een strand wandeling mogen doen, dit keer wat korter. Next stop, Hunter Valley. De landerijen vol met druifranken. Het was gaaf om te zien, maar ik had ook gewoon naar Frankrijk kunnen gaan. Ik had Nelson Bay al een paar keer op de borden gezien en in de lonely planet stond dat het een toeristiche plek was, strand en haven in een. Oke, ik ben benieuwd. Koers gewijzigd naar Nelson bay. Leuke route om te rijden, maar wat viel het plaatsje tegen... het was niet echt heel boeiend. een aantal strandjes en een scheepswerf en heel veel campings... nee, dat is niet een plaats waar ik lang hoef te zijn, ik had het er na anderhalf uur wel gezien, op naar Port Marquine. Onderweg ben ik een zij weggetje ingegaan en een bos oprit in gegaan. Daar heb ik geparkeerd en dat zal mijn slaapplaats zijn vanavond, tussen de kangeroo's. Ik hoor ze ook af en toe. Ik ging net even mijn behoefte doen, toen ik opeens gestamp hoorde en bladjes hoorde ritselen..., twee paar ogen keken me aan, het was een kangeroo!! Hoe vet is dat!!

Dag 5
Weer een dag waarin veel gereisd zal worden. Ik ging langs de east coast, dus zal ik wederom een aantal stranden bezoeken en bezichtigen. Weer een strandwandeling maken! Oja, vandaag heb ik de eerste paar walvissen gezien! Ze waren net voor de kust met elkaar druk in de weer. Volgens een lokale bewoner waren ze momenteel erg actief en gebeurd dit niet vaak zo vlak bij de kust. Je zag regelmatig een vin boven het water komen en hard op het water slaan. Briljant om dit te zien. Ik ben langs verschillende dorpjes en stranden gereden. Er is eigenlijk niet veel geks gebeurd deze dag. Ik heb halverwege een plek opgezocht om te overnachten in het bos. Terwijl ik in mijn auto lag, keek ik recht voor me uit, waar veel vuurvliegjes aan het vladderen waren. Wat gaven ze mooi licht, wat leuk om dit van dichtbij mee te maken.

Dag 6
Eigenlijk had ik het wel gezien met de stranden en wilde ik wat meer naar het binnenland trekken, maar Byron Bay was in mijn vizier. Byron Bay is een klein toeristische stad waar vrijheid en genieten van het leven, hoog op de agenda staan. Hier leven ook allerlei hippies. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar de klederdracht en de (baard)haarstijl van deze mensen. Hoe wel ik zelf de plaats Byron Bay niet echt heel bijzonder vond, was het wel grappig om mee te maken hoe deze mensen leven. Hier leefde ook veel zwervers. Tot nu toe is mij dat sowieso opgevallen. Er leven veel zwervers in Australie. Komt dat door de 'no worries' levensstijl die ze daar hanteren? Ik kwam langs een winkel die 'Indie travel' heette. In deze winkel kwam ik in gesprek met een meneer die mij allerlei dingen aanbood. Uiteindelijk heb ik me laten overhalen tot een reis naar 'Fraser Island' gecombineerd met een dag duiken in de Great Barrier Reef. Er liggen dus nog mooie dagen voor me voor de boeg. Na een half uur rijden, kwam ik bij een strand terecht die 'Miami beach' heette. Het lag in een dorpje dat de Amerikaanse stijl aanhing. Dit zag je ook aan de imposante gebouwen. Het werd inmiddels al wat later en ik moest gaan zoeken naar een slaapplaats. Ik heb lang moeten zoeken voordat ik een plaats tegen kwam, hoewel.. Ik kwam op een weg waar ik een afslag nam, terwijl als ik deze weg nog 400 meter had gevolgd kwam ik bij een 'rest area' speciaal ingericht voor mensen die gratis willen overnachten. Hiervoor heb ik zolang gezocht, maar eindelijk... ik heb me gesetteld. Het was een mooie plaats langs een rivier.

Dag 7
Genoeg stranden gezien voorlopig. Mijn bestemming bracht me naar Springbrook, waar ik weer de bergen inging. Prachtige omgeving! Ik heb een lange wandeling gemaakt door de bergen van vier uur. Men wat was dat vermoeiend. Hoewel, ik wel steeds meer merk dat ik langere en zwaardere afstanden kan lopen. Ik heb ook vandaag weer prachtige valleien gezien en verschillende soorten dieren. Er waren ook een aantal watervallen in deze valleien. Prachtig, wat heb ik genoten van deze natuur. Ik heb toch wel gemerkt dat ik meer van de bossen en bergen ben, dan van de stranden. De stranden zijn zo eentonig, terwijl er in de bossen altijd wat te beleven valt!! Oké, ik moet toegeven, de golven zijn ook 'amazing' en daar kan ik ook uren van genieten. Gods natuur is echt heel mooi. Wat heeft hij deze wereld toch prachtig geschapen. Elke keer weer als ik een stuk van de natuur zie, kan ik Hem prijzen voor wat Hij ons gegeven heeft. Op een gegeven moment regende het pijpenstelen. Het regende echt keihard, dus ging ik opzoek naar een plaats om te overnachten. Ik moest door de bergen heen om naar een kampeerplek te komen. Ik reed over een weg waar je 90 km/u mocht, maar aangezien ik de weg niet kende reed ik een veilige 60 tot 70 km/u. Er reden een aantal auto's achter mij. De auto die achter me reed, had zijn grote lichten aan en reed iets harder dan mij. Ik wilde niet harder, omdat ik gewoon het overzicht niet had en het was al donker. Uiteindelijk liet ik mezelf intimideren en ik gaf een klein beetje gas bij. Op dat moment gleden mijn achterbanden uit. Ik maakte een slip met de achterkant naar de rechter rijstrook en de voorkant raakte de vangrails aan. Het overviel me, waardoor ik niet goed wist wat ik moest doen. Ik liet de auto uitrazen, want ik dacht als ik ga remmen gaat tie nog meer slippen. Toen de voorkant los kwam van de rails, remde ik en de auto kwam tot stil stand. Aangezien het gebeurde in de bergen en de wegen smal waren, konden we niet veel doen. Ik moest zorgen dat ik weg kwam van de rechterrijstrook voordat er een tegenligger zou komen. De auto reed nog prima, dus besloot ik om door te rijden. De auto die achter mij zat, had mij inmiddels al ingehaald en reed weg. De schade leek mee te vallen. Ik zocht de camping op, waar ik al naar toe wilde gaan en bleef daar een nacht. Achteraf gezien mag ik God echt dankbaar zijn voor hoe het gebeurd is. Het is niet leuk wat er gebeurd is, maar ik mag blij zijn dat er een vangrails stond op die plek van het gebergte, dat er geen tegenligger kwam en dat de auto achter mij accuraat reageerde. Het had heel anders af kunnen lopen. De mensen aan wie ik het hier vertelde, zeiden dat ik echt van geluk heb mogen spreken. Geluk? Het is God, Die er al heel de reis bij is geweest. Het is geweldig om te mogen ervaren dat God van ons houdt en voor ons zorgt. Op het moment van dat het gebeurde gingen er verschillende gedachtes door mij heen. Ik werd bepaald bij mijn liefde voor mijn vrienden en familie. Ik merkte dat ik het thuis toch wel miste. De aanwezigheid van liefde, van gezelschap en meer 'diepgang'.Ik dacht aan de momenten met Jonathan en andere vrienden, met familie, met mijn neefjes (en nichtje) en de tijd die ik nog hoop te beleven met Evelien. Ik voelde me tegelijkertijd eenzaam. Ik zit hier, hun zitten daar..Wat kan ik? Wat wil ik? Bovenal wat is Gods wil? Met deze gedachte en met dit gebed ging ik slapen.